TAM DA BUGÜN RESME UZAKTAN BAKINCA
‘İnsanlar empati kurabilseydi, dünya cennet olurdu!’ derim her zaman öğrencilerime. Suya damlatılan mürekkep gibi insan da bulunduğu ortama kendi rengini yayar ve farkında olmadan yapar bunu… Yanlış renkler yan yana gelince çamurlaştırır birbirini ancak doğru renklerin birlikteliğinde ahenk vardır. Onlar yan yanayken daha parlak ve canlı görünürler. Onlar birlikteyken anlarlar varlık sebeplerini. Birbirlerine ayna olurlar. Zira her şeyi görüp kendini göremeyen bir çift göze sahiptirler. İşte bu yüzdendir yanında huzur bulduğumuz ruhlara müptela oluşumuz…
Takvim bugün 16 Mart 2020’yi gösterirken, varlığı birbirine olan mecburiyetine en büyük delil sayılabilecek insan, empati kurmayı başaramayan başka insanlar yüzünden yan yana gelemiyor! Aslında akıl almaz bir şey bu… Tam da bugün, cevabını çokta iyi bildiğim bir soruyu soruyorum kendime bir öğretmen olarak. Nasıl oluyor da birbirine bu kadar muhtaç olan insan, yosun tutmuş vicdanıyla, hem ruhu kemirerek korku salan psikolojik hem de bedeni ele geçirerek onu öldüren biyolojik bir silah yapar(?) Kelimeler kitabında bu durumun karşılığını hangi kelime üstlenir bilinmez ama insanlık kitabında asla yeri olmayan bir kavram bu!!!
Öğretmen değil mi ki, minik yüreklere sevgi tohumları eken, öğrencisine her zaman doğruyu gösterip iyi insan olmayı öğütleyen, ona vicdanının sesini dinlemeyi salık veren… Öğretmen değil mi ki öğrencisinden aldığı enerji ile yine ona ışık tutan, tüm karanlıkları sabrı ve inancıyla aydınlatan… Ve yine insan denilen o ele avuca sığmaz ruhuyla bıçak sırtında yürümeye çalışan sonluya, en büyük mücadeleyi kendisiyle veren canlıya el uzatan öğretmen değil mi?!
Demek ki öğretmen denilen usta, öğrenci denilen en büyük eserine artık sesini duyuramıyor… Aradaki engeller ve bu durumun sebebi her ne olursa olsun kaybedeni tüm insanlık olacak bu savaşta kendimi yalnız hissetmemeyi diliyorum bugün…
Çiçek ÖZDEMİR
Mart 2020-Ankara